Η ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται και αρχίζει να συνειδητοποιεί σιγά-σιγά το περιβάλλον του, ζει βιώνοντας μια αέναη μάχη ανισότητας και μειονεξίας. Είναι μικρός, ανίκανος, ανεκπαίδευτος και ανεπαρκής για όλα αυτά τα θαυμαστά που γίνονται γύρω του...

Αγωνίζεται λοιπόν συνεχώς να αισθανθεί πως ανήκει στο περιβάλλον του και είναι σημαντικός. Μιμείται συμπεριφορές άλλων. Προσπαθεί να ασχοληθεί με διάφορες δράσεις. Τολμά να καταπιαστεί με έργα μεγαλύτερα από τις δυνατότητές του. Επιθυμεί να κάνει ότι και οι άλλοι. Οι γύρω κάνουν συνήθως χωρίς να το κατανοούν ότι μπορούν για να δυσκολέψουν τον αγώνα της ένταξής του στο κόσμο των μεγάλων. Συμπεριφερόμενοι συχνά σαν «καλοί» γονείς και όχι σαν υπεύθυνοι γονείς προτρέχουμε να κάνουμε εμείς γι’ αυτό ή σε χειρότερες περιπτώσεις να κρίνουμε το ατελές αποτέλεσμα των πράξεών του ή ακόμη να υπερβάλουμε με ενθουσιασμούς ασυμβίβαστους με το έργο.

Αν οι γονείς ξεχνούσαν τα πάντα και επέλεγαν σαν μοναδικό εργαλείο διαπαιδαγώγησης την ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ μια άλλη κοινωνία θα ξημέρωνε.

Ενθαρρύνω κατά το λεξικό σημαίνει εμπνέω θάρρος, εμψυχώνω, ζωογονώ, ενισχύω. Η ενθάρρυνση στη διαπαιδαγώγηση είναι τόσο σημαντική και απαραίτητη όσο το νερό στο φυτό. Η ενθάρρυνση είναι το εργαλείο για την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης και της αυτοεκτίμησης. Στην έλλειψή της οφείλονται πολλές φορές οι «κακές» συμπεριφορές των παιδιών. Ένα παιδί που φέρεται άσχημα είναι ένα παιδί που έχει χάσει το θάρρος του. Ένα παιδί που φέρεται άσχημα είναι ένα παιδί που έχει κακή εικόνα για τον εαυτό του. Αυτά (την έλλειψη θάρρους ή την κακή εικόνα) δεν τα απέκτησε μόνο του. Έχουμε συμβάλλει παρά τη θέλησή μας.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, στους άλλους, στη ζωή. Γίνεται ένας αισιόδοξος και ικανός μαχητής της ζωής.

Γεννιέται εύλογα λοιπόν το ερώτημα: Πως μπορεί ο γονιός να είναι ενθαρρυντικός;

Ας αρχίσουμε λοιπόν κάπως έτσι:

* Ας βοηθάμε το παιδί να αναπτύξει το θάρρος να είναι ατελές.
* Ας μην παίρνουμε το λάθος για αποτυχία.
* Ας επιδοκιμάζουμε την προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα.
* Ας εργαζόμαστε για τη βελτίωση, όχι για την τελειότητα.
* Ας ξεχωρίζουμε την πράξη από εκείνον που την εκτελεί.
* Ας μάθουμε να δείχνουμε την εμπιστοσύνη μας με ειλικρίνεια.
* Ας αναγνωρίζουμε στο παιδί την διαφορετικότητά του.
* Ας επιθυμούμε συνεχώς την ένταξή του μέσα στην ομάδα.
* Ας μάθουμε να εστιάζουμε στα θετικά του.
* Ας εστιάσουμε στην ενθάρρυνση, απλά αποφεύγοντας την αποθάρρυνση.

Μόλις εμφανισθεί η αποθάρρυνση η οποία συνήθως πάει μαζί με την κριτική και καταλήγει στην επίκριση, διαστρεβλώνεται η προσωπικότητα.

Η αποθάρρυνση μειώνει τον αυτοσεβασμό, καθιστά το παιδί ευάλωτο, δειλό, φοβισμένο και μειώνει την ψυχική του αντοχή.

Η αποθάρρυνση οδηγεί το παιδί σε μια ηττοπαθή συμπεριφορά και το κατευθύνει στο να αφήνει κάθε προσπάθεια ιδιαίτερα όταν έρθει αντιμέτωπο με οτιδήποτε του προκαλεί δυσκολία ή το φέρνει σε αμηχανία. Σε άλλες περιπτώσεις οδηγεί στην επανάσταση και στην παραβατική συμπεριφορά.

Η αποθάρρυνση μεγαλώνει το αίσθημα κατωτερότητας που όλα τα ανθρώπινα πλάσματα δοκιμάζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και συχνά οδηγεί στην εκδίκηση.

Τελικά η ενθάρρυνση ως τρόπος συναλλαγής με τους άλλους είναι βοηθητική σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης και σε οποιαδήποτε ηλικία ίσως γιατί όλοι έχουμε κρυμμένο ένα αποθαρρυμένο παιδί. Ας αποφασίσουμε να εντάξουμε την ενθάρρυνση στη ζωή μας ξεχωρίζοντας την όμως από τον έπαινο.

Είναι πολλές οι φορές που η ενθάρρυνση συγχέεται με τον έπαινο. Δεν είναι καθόλου το ίδιο πράγμα. Ενθαρρύνουμε τη διαδικασία και επαινούμε το αποτέλεσμα. Ο έπαινος αφορά τον άνθρωπο ενώ η ενθάρρυνση την πράξη. Ο έπαινος άλλωστε είναι απολύτως ανισότιμος. Συνήθως επαινεί ο ανώτερος τον κατώτερο.

Ο έπαινος ενδέχεται να έχει ένα ενθαρρυντικό αποτέλεσμα σε μερικά παιδία, δεν είναι λίγες όμως οι φορές που αποθαρρύνει και προκαλεί αγωνία και φόβο. Μερικά φτάνουν στο σημείο να εξαρτηθούν από αυτόν και να δουλεύουν αποκλειστικά για την αναγνώριση σε ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς. Επιτυχία που συνοδεύεται από έπαινο για το

αποτέλεσμα, μπορεί να φοβίσει το παιδί πως δεν θα μπορέσει να το επαναλάβει ποτέ πια και τελικά να παραιτηθεί.

Ενθάρρυνση λοιπόν και όχι έπαινος ας είναι το μέλημα κάθε υπεύθυνου γονέα. Πηγή: kala-nea.gr